Söylenecek çok şey var, diğer yandan da hiçbir şey yok. Geçen süre boyunca gelen telefonlarda birinci derece yakınımı kaybetmedim demek ne kadar acı, inanın boğazı düğümleniyor insanın..
Gece 11´de Kerem´i arıyorum, hüngür hügür ağlıyor, mezarlıktayım daha sonra görüşelim diyor. Sonraki görüşmelerimizde artık İskenderun diye bir şehir yok Onur, ama terk etmeyeceğim diye not düşüyor. Kurucumuzun, "Hatay şahsi meselem" sözü geliyor aklıma. Ana toprağı Hatay yok, baba ocağı Osmaniye yok. Ben Ankara´dayım, şanslı mıyım, şanssız mı... Yakınım enkaz altında yardım çağrısında bulunuyor, abi çevredekilerin yardımıyla enkazdan çıktım diyor. AFAD 4. gün sabah geliyor, arkadaşı arayıp AFAD bizi kurtarmaya geldi diyor. Asker yok, olması gereken kurumlar yok, olan kurumlar da çadır, konserve satmakla meşgul. Biz ne ara düştük bu hale, sormadan edemiyorum kendi kendime.
Depremin popüler ilçesi (yıkılan bina olmaması nedeniyle) Erzin´in belediye başkanı çıkıyor, biz işimizi doğru yaptık, yıkılan bina olmadı diyor. Zarar gören binalarda oturamayan halk kendi imkanları ile çadır bulmaya çalışıyor, arabalarda yatıyor, arabası olmayan... Fay hattının şehir merkezine uzak noktadan geçmesi, sadece 4 yıldır görev yaptığını gözardı ederek yapılan popülist açıklama ile olan yine halka oluyor. Her şey politika..
Yaklaşık iki ay sonra seçim var, kimse kusura bakmasın, dibine kadar politika yapacağım. Neyse... Her halk hak ettiği şekilde yönetilir. Unutma, unutturma!
