Yağmur damlaları her düşüşünde çıplak bedenime , haykırıyorum : “ben yaşıyorum” diye ...
Rüzgar her esişinde saçlarımın arasından, hykırıyorum “huzurluyum” diye ...
Ayışığı bedenimi yaktıkça usulca, nefret ettiğimi anlıyorum güneşten ...
İnsanların maskelerini her düşürdüğümde, iğreniyorum basitliklerinden...
Annelerin çocuklarına attığı her tokadı gördükçe, bildiğim doğruların yıkılışına şahit oluyorum....
Birini sevmeye çalıştıkça tanıyorum bencilliğimi ...
Biri beni sevmeyi başardığında ; hayret ediyorum onlara ... üzülüyorum içten içe ...
Unutmaya çalıştıkça acılarımı , içimde daha da büyüdüklerini hissediyorum usulca ...
Ve her ölmeyi isteyişimde, bilinmezlik içinde kayboluyorum...
Ve her kendimi buluşumda, melankolinin derinliklerinde kök salıyorum isteyerek ...
Ve her kök salışımda Acıların Bahçesi’nde ...
Ağlıyorum ve mutluluk bekliyorum gelmeyeceğini bilerek...
