Öncelikle seni 2011 Yılının Kadın Basketbolcusu ödülünün sahibi olduğun için tebrik etmeyeceğim.
O kadar çok tebrik almışsındır ki bir tane daha istemezsin.
Her şey çok güzel giderken sakatlanman biraz fazla sarstı bizleri ama en çok da seni. Hayatta öyle anlar vardır ki hayat insanı duymaz…
Sakatlık haberini duyunca düşündüğüm tek şey senin nasıl olduğundu ta ki senin hava alanında çekilen fotoğrafını görünceye kadar sen gülümsüyordun işte tam o an anladım ki sen çok yürekli ve güçlü birisin. Her insanın hayatının bir bölümünde hatırlamak istemediği keşke o anı yaşamasaydım dediği anlar olmuştur. Şüphesiz senin için sakatlık anında o anlardan biri ama dedim ya daha önce de olmuştur böyle bir an şimdi de oldu. Geçecek…
Tedavi süreci sıkıntılı biliyorum. Koltuk değneğiyle yürümek zor, ameliyat sonrası birkaç gün yürümemek zor, koltuk değneği olmadan adım atacağın günü beklemek zor, koşmayı beklemek zor, idman yapamamak zor, basketbol oynamamak zor, takım arkadaşlarından uzak kalmak zor ve daha birçok zorluklar var önünde ama bunları yenmek senin gibi karakterli biri için zor değil. Bazı insanlar vardır zorluklar karşısında hemen pes ederler, yıkılırlar onların ayağa kalkmaları gerçekten zordur ama sen onlardan biri değilsin. Sen yüreğiyle, aklıyla, sağlam kişiliğiyle zorlukları yenen insanlardansın. Zorluklar karşısında yenilmeyen, zorlukları yenen birisin. Karanlıklardan aydınlığa çıkmayı biliyorsun. Ayakların gerçekten yere basıyor. Bu özelliğin seni yıkılmaz kılıyor. Kararlı ve cesursun olması gerektiği gibi… Bu zorlular da tek başına savaşmayacaksın. Her zaman yanındayız. Bu yola hep beraber çıktık beraber bitireceğiz. Tıpkı bir aile gibi büyük bir aile…
Sağlığına kavuşmanı bekliyoruz ama merak etme ilk defa beklemek sıkmıyor bizleri ne olur sende sıkılma. Tam olarak iyileşmeden formanı giyme tamam formanda seni çok özledi ama sen biraz daha beklet onu naz yap azıcık ona
hem araya özlem girsin ki kavuştuğunuzda ayrılmayın.
Unutma biz bir aileyiz; Kenetlendikçe daha da büyüyen…
