Teknik, taktik konuşulacak maç değil. Analiz yapmak yersiz olacak fakat bu takım beni savunmasına öyle inandırdı ki. Maçta gerçekleşen bir anıyı anlatmak istiyorum:
Dakika 38 olmalı. Maç bitmiş, Göksenin, Melih, Sertaç oyunda. Chuck Davis post-up da topu alıp 2 kişinin arasında Simmons'a verdi ve o da basketi buldu. Maç bitmiş ben hala tepki veriyorum, " hayır abi o nasıl geçer " diye. Aras ve Arca direk sakin yahu maç bitti diye takıldılar
Öylesine inandılar ki bir hatayı bile kabullenemiyorum, yapmamalı diyorum.
Tutku Açık'a sahip olduğumuz için çok şanslıyız. Maç sonunda tribüne geldi, 3'lü çektirdi. O anın videosu olsa da koyabilsem keşke. Tutku'nun gözlerine baktığımda, o inancı gördüğüm de dayanamadım gözlerim doldu, hafifçe akmaya başladı yaşlar gözlerimden. Bu sene gözümün önüne geldi, türlü zorluklara rağmen yıkılmadık ve 21 yıl süren o periyodu aştık. Takımı hak ettiği gibi uğurladık deplasmana. Onlar bu sene bizi hiç utandırmadılar, bu seride de utandırmayacaklar. İsterse 4-0 süpürelim. Oktay Mahmudi'nin vurguladığı gibi " Bu takım ilk senesinde şampiyon olması için kurulmadı. " Ama buraya kadar gelmişken sonuna kadar gideceklerini biliyorum, bu yüzden rahat içim.
Sezonun ve tribün hayatımın en keyifli 2-3 maçından biriydi. GsBasket.Org' dan bir çok kişiyle tanıştım. Bu bağlılığı maç sonu gözlemlemekte aynı şekilde çok keyifliydi. Cumartesi günü Vera'da görüşmek dileğiyle...
Seni sevmeyen ölsün!