Halter müsabakalarında özellikle seyrettim. Çinliler mesela; ağırlığı sonuna kadar kaldırmaya çalışıyor, zorluyor, ya kaldırıyor ya da zorlayıp bırakıyor. Bizimkiler doğrudan bırakıyor. Başarısızlık sonrası ağlamak madalya isteğini göstermez muhtemelen.
Diğer taraftan teknik sıkıntılar da var. Adam 3000m engellide 8.06 yapmış, devşiriyoruz 8.17 ile TR rekoru kırabiliyor. Başarılı olanlar çıkıyor arada (Süreyya Ayhan efsaneleşmek üzereydi), saçma sapan magazinlik durumlara maruz kalıyor. Biz de işe odaklanma diye bir şey yok, ortam buna müsait değil. Biraz sıyrıl sağdan soldan olmadık şeyler çıkar (Arda mesela).
Evet çok sporcu ile katıldık ama madalya alamamak 2020 olimpiyatlarını hedefleyen bir ülke için fiyaskodur.
Bir sürü faktör var; yöneticiler, teknik kadro, medya vs vs
Ama bu yukarıdaki açıklamalar sanki sporcuların başarısızlıklarına uydurdukları kılıf gibi duruyor.
Olimpiyatlara katılmak demek yapılan işte iyi olmak, belli bir seviyenin üzerinde olmak demek, profesyonel olmak demek. Psikolojilerini de ona göre ayarlayacaklar. Kusura bakmasınlar ama psikolojimiz bozuktu, ilgi göstermediler, baskı vardı; bunlar profesyonel yaklaşımlar değil.
Katılacakları belli, olimpiyatların önemi belli, kamoyunun ilgisi belli. Bunlara karşı hazır olacaklar.